در غم ما روزها بی گاه شد !

دیشب کمی به زندگیم نگریستم و دیدم که چقدر دل و دماغ زندگی کردن رو از دست دادم. به قول شاعر" در غم ما روزها بی گاه شد " که چقدر زیبا فرموده. برای من عرض زندگی مهم تر از طول زندگیه! خب اینکه از پیر شدن می ترسم هم چندان در این عقیده ام بی تاثیر نبوده اما به هر حال بر این باورم که زندگی باید کیفیت بیشتری داشته باشه. در همین راستا دیشب یکی از همین دفترهای قدیمی کاغذ کاهی دست نخورده که احتمالا قبل از اینکه به دنیا تشریف بیارم تو خونمون بوده و پشتشون نوشته " تعلیم و تعلم عبادت است - امام خمینی(ره) رو پیدا کردم و پایینش نوشتم " وی دونت نید نو اجوکیشن " پینک فلوید(ع)! و بعد دفتر را گشاییدم و اهدافی کوتاه مدت نوشتم! برای آینده های دور برنامه ریزی نکردم. تصمیم گرفتم حداقل هر روز رو جوری زندگی کنم که انگار روز آخره!

کارهایی رو که از انجام دادنشون لذت می برم رو در هفته گنجانیدم! مثل یوگا،خواندن کتاب، دمی با سعدی گذراندن، مطالعه برای آیلتس، دیدن سریال ریک و مورتی،ورزش سنگین! و مراقبت از گلهام! 

کلا نمیدونم چقدر میتونم پایبند به چیزی بمونم، از اون جایی که آدم تنوع طلبی هستم! اما سعی میکنم این برنامه رو تنوعی خفن بدهم که روح سیراب ناپذیر و تنوع پذیرم را تا حدودی خفیف ارضا کند!