بیا بنویسیم روی خاک!

کاش هم صدای خوبی داشتم و هم میتونستم سازی بزنم. اون وقت هر موقعی که غم می نشست توی دلم تنها کاری که می کردم این بود که بزنم زیر آواز. با این حال به جای اون هر وقت ناراحتم میرم حموم! کثیفی های توی سرم رو میشورم و با همین صدایی که دارم "بیا بنویسیم " مهستی رو میخونم و گاهی از شامپو به عنوان جایزه اسکار، نوبل یا هر چیز دیگری استفاده میکنم و میگم " ممنون از خودم که هیچ وقت ترکم نکرد و همیشه حمایتم کرد" و بعد مامانم میزنه به در حموم و میگه چه خبره یک ساعت اون تویی! و من مجبورم دنیای خیالی زیبام رو ترک کنم و از اتاق فکرم بیام بیرون!

پ.ن: اینکه چقدر  این آهنگ رو دوست دارم قابل وصف نیست. امیدوارم دنیایی وجود داشته باشه تا من از حضور گرم بانو جهت شنیدن این آهنگ استفاده کنم!